Next floor!! (a short film by Denis Villeneuve)
Μια καναδική ταινία μικρού μήκους, σκηνοθετιμένη από τον Denis Villeneuve που δημιουργεί έναν παράλογο και γκροτέσκο κόσμο κρεατοφαγικής κατάχρησης φαγητού ανάμεσα σε άτομα που απολαμβάνουν τον πλούτο. Η πλοκή μπαλανσάρει ανάμεσα στον φόβο και το χιούμορ, θίγοντας το συγχρονο αμάρτημα της αδράνειας και του αμέριστου καταναλωτισμού.
.jpg)
Μέσα από αλλεπάλληλες πτώσεις από επίπεδα, υπενθυμίζει στον θεατή την πτώση των αρχών, της ηθικής και της κοινωνικής ενσυναίσθησης, υπογραμμίζοντας την κανονικοποίηση της ανεξέλεγκτης καταστροφής του πλανήτη και του ίδιου του ανθρώπου εκ των έσω.
Οι καλεσμένοι ολοένα και πέφτουν βαθύτερα στα έγκατα της προσωπικής τους κόλασης.
Όλη η ταινία χαρακτηρίζεται ως ενα γιορτινό γεύμα που στόχο έχει να δημιουργήσει κορεσμό στις αισθήσεις ώστε να παραχθεί έξτρα τροφή για σκέψη.
Oι απεικονίσεις ανθρώπων σε κατάσταση συμποσίου είναι τόσο παλιές όσο η παρουσία του ανθρώπινου πολιτισμού. Τα συμπόσια αποτελούσαν σύμβολο εξουσίας και θείας εντολής για απόλαυση. Γύρω από το τραπέζι σφραγίζονταν σημαντικές συμφωνίες, σχεδιάζονταν πολεμικές εκστρατείες, και ορίζονταν οι βιωσιμότητες του κοινωνικού σπονδύλου. Ουσιαστικά αποτελούσε μια από τις διαδικασίες εκτέλεσης της πολιτικής εξουσίας.
Το Τελευταίο Δείπνο (Last Supper),ζωγραφισμένο από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι μεταξύ 1495 και 1497, παραμένει εως και σήμερα ενας από τους σημαντικότερους και πιο αναγνωριστικούς πίνακες της Αναγέννησης, απεικονίζοντας τον θανάτου του Θεού —μια δήλωση που ο Νίτσε θα διατυπώσει μερικούς αιώνες αργότερα— όχι από τα χέρια των ανθρώπων, αλλά της πολιτικής. Ο Ιησούς προσφέρεται σα θυσία στην εξουσία. Αυτή η εικόνα σηματοδοτεί τον διαχωρισμό της θεοκρατικής κυριαρχίας η οποια χειραγωγεί και δημιουργεί πολιτισμό και υποδέχεται το καρτεσιανικό “cogito”(σκέφτομαι, άρα υπάρχω) σηματοδοτώντας την έναρξη της μοντέρνας νόησης, που οδηγείται από τον λόγο.
Πως όμως μπορεί να συνδεθεί η απεικόνιση των συμποσίων με τους χαρακτήρες την ταινίας μικρού μήκους Next Floor; Ας παραθέσουμε κάποια βασικά ερωτήματα.
Ποιο είναι το χρονικό μοτίβο των χαρακτήρων της ταινίας; Ποιες σχέσεις εξουσίας καθιερώνονται μεταξύ των ατόμων που δειπνίζουν; Όλα είναι άγνωστα. Το πρώτο κλειδί για την ανάγνωση αυτών είναι ότι το σύμπαν που αναπαριστάται στο «κινούμενο» αυτό συμπόσιο είναι η δημιουργία κοινωνικών δεσμών και κατατάξεων. Το δεύτερο είναι η ολοκληρωτική έννοια της κατανάλωσης.
Ακόμα κι αν οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ των συνδαιτυμόνων δεν αποκαλύπτονται –είναι όλοι ίσοι στην καταναλωτική τους κατάσταση– υπάρχει ένας χαρακτήρας που ενσαρκώνει την άσκηση της εξουσίας (αυτό που αποκαλεί «Επόμενος όροφος!»): ο «μπάτλερ» που θα μπορούσε να συμβολίζει την αγορά, που σαν ρόλο έχει να επιτρέψει και να προωθήσει την αλόγιστη κατανάλωση, να καλύψει τη κάθε ζήτηση για φαγητό (απόλαυση), η οποία κινητοποιείται από την ιδιόμορφη αυτή κίνηση. Αναδεικνύοντας με τον παραπάνω συμβολισμό και κινησιολογία το φαινόμενο της αλόγιστης κατανάλωσης ως θεμελιώδες χαρακτηριστικό της σύγχρονης παγκόσμιας κοινωνίας.
Πόσο κάτω μπορεί να φτάσει η λάμπα; Η απάντηση είναι: στο άπειρο.
Καταλήγει (ίσως στη μοναδική στιγμή επίλυσης της ιστορίας) να πέφτει μαζί με τους πελάτες μέσα από μια φαινομενικά απύθμενη τρύπα. Είναι το τέλος ενός έργου που δείχνει την υλική και συμβολική υποβάθμιση του συμποσίου συμβολικά του πολιτισμού με άλλα λόγια, το οποίο αναμφισβήτητα μιλά για τα σημαίνοντα αυτής της εποχής.
Το 1920, ανήσυχος από τον επαναληπτικό καταναγκασμό που παρατήρησε στα συμπτώματα των των ασθενών του, ο Σίγκμουντ Φρόιντ αναρωτήθηκε εαν υπήρχε κάτι πέρα από την ρυθμιστική αρχή των ερεθισμάτων που ασχολούνται με την ικανοποίηση. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κάτι δρα πέρα από την κλασική της μορφή, επιστρέφοντας σε μια ανόργανη κατάσταση, μια εξίσωση στο μηδέν, η οποία ερεθίζει τόσο το ζωντανό υποκείμενο ώστε να το φτάσει στην ηδονή.
Αυτό, το ονόμασε ορμή θανάτου.(death drive)
Με άλλα λόγια, δεν αρκεί να τρώμε για να ζήσουμε, είναι απαραίτητο να τρώμε μέχρι θανάτου.
Με το συμπόσιο αυτό λοιπόν που μας παρουσιάζει o Villeneuve συμπόσιο βρίσκει στην εικόνα της κατανάλωσης τον ουσιαστικότερο τρόπο να αφηγηθεί την Φροϊδική ορμή προς τον θάνατο, σχολιάζοντας τη σύγχρονη καταναλωτική μανία των ανθρώπων που τους οδηγεί ολοένα και πιο βαθιά στη προσωπική τους κόλαση.
Follow me fore more art:
*Ακολουθήστε μας στο Google News, Facebook, instagram, twitter.