Το αγαπημένο μου χρώμα στη 1:11,είναι το πράσινο.
Το αγαπημένο μου χρώμα στη 1:11,είναι το πράσινο.
BRONSON-HOLY MOTORS.
Μιας και απ'ότι φαίνεται είμαι η τελευταία σε τούτη τη χώρα που δεν έχει δει το πρόσφατο έργο του μεσιέ Λανθιμός,γνωστό σε ολ@ ως "Poor things",είπα γεμάτη προσδοκίες ένα βράδυ να το παρακολουθήσω από την άνεση του σπιτιού μου. Σαν καλή πειρατίνα λοιπόν,στη 1:11 ξεκίνησα για το ταξίδι της πολυσυζητημένης ταινίας.
Στα πρώτα τρια λεπτά θέασης,στο μυαλό μου πετάχτηκε μια άσχετη αλλά γνώριμη σκηνή.
Ακαριαία και άξαφνα, όπως τα φλας των φωτογραφικών μηχανών στα βραβεία όσκαρ.
Η σκήνή δεν ήταν άλλη από μια αγαπημένη ταινία που είχα να παρακολουθήσω χρόνια..το Bronson.
Δεν αντιστάθηκα λοιπόν και πληκτρολόγησα το όνομά της στην αναζήτηση, έπειτα πάτησα το play.
Για όσα από εσάς δε γνωρίζετε την πλοκή, το "Bronson" είναι μια βιογραφική ταινία που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του βρετανού κακοποιού Michael Gordon Peterson, γνωστού ως Charles Bronson. Η ταινία εξερευνά τη ζωή του Bronson, από τη νεότητά του έως τη φυλάκισή του, εστιάζοντας στην ανατρεπτική του προσωπικότητα και στις βίαιες τάσεις του. Η ερμηνεία του Tom Hardy ως Bronson αποτελεί ένα από τα κεντρικά σημεία της ταινίας, παρουσιάζοντας έναν χαρακτήρα που προκαλεί προκλητικά συναισθήματα και αντιφάσεις.
Με σκηνοθεσία από τον Nicolas Winding Refn, η ταινία αποτελεί ένα εκρηκτικό και πολυεπίπεδο πορτρέτο μιας αντισυμβατικής φυσιογνωμίας με ψυχωσικό χαρακτήρα που θίγει την ιδρυματοποίηση, τα ψυχιατρικά άσυλα,αλλά και την επανένταξη ιδιαίτερων φυσιογνωμιών πίσω στη κοινωνία.
Πρόσφατα ανακάλυψα (μετά λύπης μου για τον χρόνο που είχα χάσει) την αριστουργηματική σουρεαλιστική (;) ταινία "Holy motors."
Το "Holy Motors" είναι μια συναρπαστική ταινία του Leos Carax που πραγματεύεται το θέμα της ταυτότητας και της ανθρώπινης ύπαρξης. Η πλοκή ακολουθεί έναν άντρα, που προσωρινά υιοθετεί διάφορες ταυτότητες και εκτελεί διάφορους ρόλους καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, αποδεικνύοντας την ευελιξία και την αβεβαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ταινία προκαλεί συχνά σύγχυση και αντιδράσεις, αλλά παράλληλα προσφέρει ένα πλούσιο ερευνητικό υλικό για συζητήσεις για τη φύση της ταυτότητας, της τέχνης και της ανθρώπινης εμπειρίας.
Τελειώνοντας λοιπόν την πρώτη (Bronson),μου ήταν αδύνατο να μην αναλογιστώ πλέον της ομοιότητες των δύο αυτών ταινιών.
Τι θα μπορούσαν να μοιράζονται;
Αρχικά, μια ατμόσφαιρα που υπογραμμίζει την πολυπλοκότητα του ψυχικού κόσμου και την αντίθεση της ανθρώπινης φύσης.
Στο "Bronson," ο Tom Hardy υποδύεται τον βίαιο κακοποιό, ενώ στο "Holy Motors" ο Denis Lavant αναλαμβάνει διάφορους ρόλους, αναδεικνύοντας την ποικιλία των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Μέσω της παρουσίασης των ατμοσφαιρικών σκηνών και στις δύο τονίζεται η ανάγκη της έκφρασης της εντατικής ανθρώπινης ψυχολογίας, όπως η ακραία βία στο "Bronson" και οι μυστηριώδεις επαγγελματικές περιπέτειες στο "Holy Motors."
Και οι δύο επιπλέον, μπορούν να χαρακτηριστούν αδιαμφισβήτητα ως ανθρωποκεντρικές, καθώς επικεντρώνονται στην ιδιάζουσα ανθρώπινη εμπειρία, την πολυπλοκότητα της ψυχικής ζωής και την αναζήτηση της ταυτότητας.
Όσον αφορά τα χρώματα, στο "Bronson," ο σκηνοθέτης Nicolas Winding Refn χρησιμοποιεί έντονα και συχνά σκοτεινά χρώματα, όπως το κόκκινο και το μαύρο, προκειμένου να αναδείξει την ένταση και τη βίαιη φύση του κεντρικού χαρακτήρα.
Από την άλλη πλευρά, στο "Holy Motors," ο Leos Carax εξερευνά πιο ζωηρά χρώματα, συχνά χρησιμοποιώντας έντονα πράσινα, κόκκινα και μπλε.
Αυτά τα χρώματα συμβάλλουν στη δημιουργία ενός εικαστικά πλούσιου και εντυπωσιακού κόσμου, αναδεικνύοντας την ποικιλία των συναισθημάτων και των εμπειριών των χαρακτήρων.
Πάραυτα,δεν λείπουν οι αντίστοιχες σκοτεινές αναφορές και αντιθέσεις που παρατηρούνται στο Bronson.
Αντίστοιχα, ο Leos Carax, σκηνοθέτης του "Holy Motors," προσθέτει πληθώρα εικαστικών στοιχείων. Αυτά στην ταινία είναι εντυπωσιακα, με σκηνικά που αλλάζουν δραματικά και κοστούμια που προσθέτουν στην εμπειρία του θεατή.
Σε νοηματικό επίπεδο και οι δύο σκηνοθέτες εξερευνούν τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, ενώνοντας την τέχνη της καταγραφής κινουμένων εικόνων,με μια βαθιά ψυχολογική και φιλοσοφική ματιά.
Με λίγα λόγια, παρατηρείται μια έντονη φιλοσοφική και ψυχολογική μανιέρα,με έντονο δραματικό και εικαστικό στοιχείο που γεννάει προβληματισμούς και ερωτήσεις.