Η σπουδή του γυμνού στην τέχνη μέχρι πρότινος αποτελούσε την βάση τής καλλιτεχνικής γνώσης. Η μελέτη από ζωντανό σώμα μαζί με τίς γνώσεις ανατομίας των οστών καί των μυών δεινουν τη γνώση τής μορφολογίας. Η ανατομία είναι το αλφάβητο, ενώ η μελέτη των εξωτερικών οπτικών στοιχείων είναι η μάθηση τής ανάγνωσης. Στην σπουδή του γυμνού δεν αρκούν μόνο οι γνώσεις οι ανατομικές, μορφολογικές, αναλογικές, των κινήσεων καί της αρχιτεκτονικής των στάσεων τού σώματος, γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με απλή αντιγραφή τού προτύπου στις καλές τέχνες. Ο κάθε καλλιτέχνης πέρα από τίς κατά καιρούς σχολές έχει τα δικά του ιδεώδη. Κατά εποχές όμως υπάρχουν διαφορές. Στην αρχαιότητα η τέχνη των Αιγυπτίων είναι αφαιρετική καί παριστάνει τα σχήματα τού σώματος κατά μία αυστηρή πειθαρχία σε ένα νοητό πρότυπο. Ενώ η τέχνη των Ελλήνων κατά γενική ομολογία ανώτερη των άλλων , Ασσυρίων, Χαλδαίων. Έφτασε στην τελειότερη και ύψιστη αισθητική απόδοση τού γυμνού . Μύρωνας, Φειδίας, Πραξιτέλης, και άλλοι μεγάλοι γλύπτες έδωσαν τούς χρυσους αιώνες τής αισθητικής τελειότητας. Με την έναρξη τού Χριστιανισμού η σπουδή του γυμνού σώματος παραμελήθηκε εντελώς. Υπήρξε μίμηση τής Ασσυριακης και ασιατικών προτύπων τέχνης καί έχουμε την Βυζαντινή, Ρωμανικη, Μεσαιωνική κτλ. Με την αναγέννηση επανήλθε το γυμνό αλλά όχι με την παρατήρηση του ζώντος σώματος αλλά με την ανατομία επί πτωμάτων. Ντα Βίντσι, Ραφαηλος, Μηχαηλ Άγγελος και άλλοι σημαντικοί καλλιτέχνες. Σήμερα με τις νεότερες αντιλήψεις, όπως του Μάλεβιτς το "να παρουσιάσουμε το οτιδήποτε ότι είναι τέχνη " η μελέτη τού γυμνού έχει παραμεληθεί πάλι ενώ οι περισσότερες απεικονίσεις στηρίζονται σε πιστές αντιγραφές φωτογραφίας.
