ArtFcker 0014: Vassilis Kavouridis

Όλες οι εικόνες ανήκουν στον Βασίλη Καβουρίδη ©️

Συνηθίζω να λέω πως

η σπουδή η γνώση και το Εγώ, χτίζουν,

ενώ η ανάγκη η πίστη και η εμπειρία, ποιούν.

Έτσι, προσπαθώ να δω μέσα μου τι έχω ανάγκη αυτή τη στιγμή και με πίστη για αυτό που θέλω να μιλήσω, αναζητώ τα υλικά και τα σχήματα για να δημιουργήσω εμπειρία. Δεν μπορώ να δουλέψω μόνο με ένα υλικό και συνεχώς η φόρμα και το υλικό αλλάζουν ανάλογα με αυτό που έχω μπροστά μου εκείνη την στιγμή. Έτσι, το σχέδιο δίνει την θέση του στην ζωγραφική, με τσιμέντο, λάδια, πλαστικά παιχνίδια και από κει γίνονται γλυπτά και εγκαταστάσεις με ότι υλικά διαθέτω και performance με τεχνικές διαλογισμού… και ότι άλλο προκύψει. Η μελέτη αυτή και ο πειραματισμός με τα υλικά με γοητεύουν, γιατί αναζητώντας τα όριά τους, βρίσκω και τα δικά μου όρια και όταν ξεπερνώ αυτά τα όρια, αρχίζουν να αχνοφαίνονται οι δυνάμεις του συγκρατούν την ύλη.

Ανάμεσα στα πολλά που μπορεί να είναι η τέχνη εστιάζω στο σαμανικό ρόλο της. Να δώσει δηλαδή στον άνθρωπο πρόσβαση σε πραγματικότητες τις οποίες δεν μπορεί να αντιληφθεί. Αυτός που ασχολείται με το να δημιουργεί τέχνη, να γίνεται ο ‘’μάγος της φυλής’’, ο οποίος, μυημένος ο ίδιος στο ΄΄ανεξήγητο΄΄ μέσω της παρατήρησης δίνει στους υπόλοιπους να καταλάβουν και να δουν τα καράβια του Κολόμβου.

Η τέχνη πιστεύω πως είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι χωρίς όρους, και ως τέτοιο δεν χρειάζεται να το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά. Ας προσπαθήσουμε να μην θεωρούμε τον κόσμο πεπερασμένο. Γεννηθήκαμε παίζοντας το παιχνίδι της ανακάλυψης, κάθε βλέμμα μας έπεφτε πάνω σε κάτι ολότελα νέο και το ρουφούσαμε με όλες τις αισθήσεις μας. Αναρωτιέμαι γιατί μετά από 20, 30… 50 χρόνια ζωής νομίζουμε πως τα έχουμε δει όλα και πως όλα είναι δεδομένα; Σταματήσαμε να ενθουσιαζόμαστε με τα απλά πράγματα, ο κόσμος είναι δεδομένος… λέμε… και έτσι χάσαμε την μαγεία.

Η τέχνη δεν μπορεί να ασκεί πολιτική και ταυτόχρονα είναι η πιο βαθειά πολιτική πράξη. Πρώτα είμαστε πολίτες του σύμπαντος, όταν καταφέρουμε να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας ως προς αυτό το μεγαλύτερο σύνολο τότε αυτόματα θα γνωρίζουμε και την θέση μας στο κοινωνικό σύνολο. Τότε πια δεν θα επιτρέπουμε σε κανέναν να καθορίζει τις τύχες μας, παρά μόνο εμείς θα έχουμε (που την έχουμε!) ακέραιη την ευθύνη της διαμόρφωσης των συνθηκών που ζούμε και συνειδητά πια οι επαναστάσεις μας θα έχουν αιτία.

Ο Βασίλης Καβουρίδης, γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, Έχει σπουδάσει στο τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών του πανεπιστήμιου δυτικής Μακεδονίας με δάσκαλο τον Χάρη Κοντοσφύρη. Εκφράζεται με την ζωγραφική, την γλυπτική, το video και την performance συνδυάζοντας τα για να δημιουργήσει έργα και εγκαταστάσεις όπου ο θεατής καλείται να μπει σ’ έναν κόσμο νέων κανόνων. Παράλληλα, προσπαθεί να εκφράσει τις σύγχρονες θέσεις και αντιλήψεις γύρω από την ορατή και αόρατη, υποκειμενική και αντικειμενική πραγματικότητα. Ζει μόνιμα και εργάζεται στην Μύκονο από το 2001. Συμμετέχει σε εικαστικές ομάδες και πραγματοποιεί ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.