Ο Osgood Perkins συνεχίζει να αφήνει το αποτύπωμά του στο σύγχρονο horror με το «Long Legs», μια ταινία που σε αρπάζει από τα μαλλιά και σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν, το να κοιτάξεις ξανά στη σκοτεινή γωνία του δωματίου ήταν καλή ιδέα. Αν και το «Long Legs» δεν είναι το απόλυτο θρίλερ που θα μας αλλάξει τη ζωή, ίσως και να είναι το Silence of the Lambs της δικής μας γενιάς—ή τουλάχιστον, προσπαθεί να φτάσει εκεί, όπως ακριβώς το «The Batman» πλησίασε το «Seven».
Η σκηνοθεσία του Perkins είναι απόκοσμα ατμοσφαιρική και εφιαλτική. Λες και ζεις μέσα σε έναν κόσμο όπου τα κοινωνικά αποδεκτά συναισθήματα έχουν εξαφανιστεί, αφήνοντας μόνο μια σκοτεινή, ψυχρή απειλή που αιωρείται πάνω από τις σκηνές. Οι χαρακτήρες του μοιάζουν σαν να κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν, κλεισμένοι σε ένα ερμητικό, συναισθηματικά κενό περιβάλλον, που στο τέλος συνδέονται με έναν μοιραίο, αναπόφευκτο τρόπο.
Κάπου εδώ έρχεται ο Nicholas Cage. Ας το παραδεχτούμε: ο Cage είναι μια κατηγορία από μόνος του. Προσωπικά δεν είμαι fan, αλλά πρέπει να πω ότι στο Long Legs δίνει μια εντελώς νέα διάσταση στην έννοια του ιδιαίτερου. Τι περιμένουμε να δούμε; Την κλασική, υπερβολική του ερμηνεία του. Ο Cage ανεβάζει την ταινία σε νέα επίπεδα σουρεαλισμού, κάνοντας το παράξενο να δείχνει φυσιολογικό. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι εγώ, που δεν τον εκτιμώ ιδιαίτερα, πρέπει να αναγνωρίσω ότι δίνει στο σενάριο μια τρομακτική ώθηση προς το μη ομαλό.
Το Long Legs στοχεύει ψηλά, προσπαθώντας να γίνει ένας συνδυασμός «The Exorcist» και «Silence of the Lambs» χάρη στην τόλμη του Perkins. Όμως, παρά την αριστουργηματική ατμόσφαιρα, η ταινία παραπατάει σε μερικά σημεία. Μοιάζει σαν να προσπαθεί να φτάσει την κορυφή του βουνού του ψυχολογικού θρίλερ, αλλά κάπου στο δρόμο μπερδεύονται τα πόδια της. Οι ανατροπές είναι σαν να τις περιμένεις με την υποψία ότι θα σε σοκάρουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες.
Παρά τα μικρά παραστρατήματα,ο Perkins είναι η πατερίτσα της ταινίας καθώς δημιουργεί μια πηχτή, απόκοσμη ατμόσφαιρα που δύσκολα θα βρεις αλλού. Αν περιμένετε την απόλυτη ανατριχίλα, ίσως κάτι να λείπει, αλλά αν είστε έτοιμοι για ένα σουρεαλιστικό, τρομακτικό ταξίδι, το Long Legs σίγουρα αξίζει.
Ο Osgood Perkins, ως σκηνοθέτης, έχει αναπτύξει ένα ιδιαίτερο, αναγνωρίσιμο στυλ στον χώρο του τρόμου, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα jump scares και προτιμά μια πιο ατμοσφαιρική και ψυχολογική προσέγγιση. Οι ταινίες του, όπως το «The Blackcoat's Daughter» και το «I Am the Pretty Thing That Lives in the House», χαρακτηρίζονται από έναν αργό, υπομονετικό ρυθμό. Η ένταση χτίζεται σταδιακά, καθώς ο Perkins δίνει προτεραιότητα στη δημιουργία ατμόσφαιρας αντί να βασίζεται σε γρήγορες, σοκαριστικές σκηνές τρόμου.
Μοιάζει να αναζητεί τον σουρεαλισμό,μιας και κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον εφιάλτη.
Δημιουργεί έναν κόσμο όπου η γραμμή μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού είναι θολή, κάνοντάς σε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι παγιδευμένος σε ένα ανήσυχο όνειρο.
Ο Perkins έχει πάει το ρητό «η σιωπή είναι χρυσός» σε άλλο level, καθώς συχνά χρησιμοποιεί την ησυχία και το κενό συναίσθημα για να ενισχύσει την αίσθηση αποξένωσης και φόβου. Οι χαρακτήρες του συχνά κινούνται σε απομονωμένα περιβάλλοντα, όπου η ατμόσφαιρα του κενού και της ερήμωσης είναι πανταχού παρούσα.
Εστιάζει πολύ στον ψυχολογικό τρόμο και τις εσωτερικές ανησυχίες των χαρακτήρων του. Ο τρόμος στις ταινίες του δεν προέρχεται μόνο από εξωτερικές απειλές, αλλά και από τους ίδιους τους ήρωες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν εφιάλτες και ψυχολογικά τραύματα.
Κάτι που θεωρώ προσωπικά ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι πως δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει μη γραμμικές αφηγήσεις και η σκοτεινή του οπτική αφήγηση.Ανακατεύει περίτεχνα την αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Αυτό δίνει στις ταινίες του μια υπνωτική ποιότητα και τονίζει την αίσθηση του μυστηρίου και της αβεβαιότητας.
Συμπερασματικά, Το Longlegs είναι μια ατμοσφαιρική, ψυχολογικά φορτισμένη ταινία τρόμου που αναδεικνύει τη μοναδική σκηνοθετική ματιά του Osgood Perkins. Αν και δεν είναι τέλεια, προσφέρει μια σκοτεινή, απόκοσμη εμπειρία που διαφέρει από τα κλασικά θρίλερ. Αν εκτιμάτε ταινίες με αργό ρυθμό και έντονη ατμόσφαιρα, αξίζει να τη δείτε, μιας και ο Cage αποδίδει ένα gender free ρόλο με εξαιρετική ιδιαιτερότητα.
Για περισσότερα follow: sa_so_ri_
