 Τα Patterns-Πρότυπα είναι κανονικότητες δομής σχήματος και μορφής φυτών και ζώων. Είναι επίσης γενετικά προσδιορισμένα πρότυπα που ακολουθούν οι άνθρωποι και οι ευφυείς οργανισμοί για να παιρνουν τις κατάλληλες αποφάσεις ώστε να επιβιώσουν στο περιβάλλον τους. Η τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης χρησιμοποιεί κατηγοριοποιημένα patterns για να παράγει νέες πραγματικότητες. Η ζωή των ανθρώπων μετά την Γεωργική Επανάσταση ορίζεται από αμετάβλητες κανονικότητες και μπαίνει σε αυστηρά συντηρητικά κοινωνικά πλαίσια. “Η φορμαλιστική, Γεωμετρικά Διακοσμητική τεχνοτροπία ,με την Νεολιθική εποχή μπαίνει σε μια μακρά περίοδο αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας ,τέτοιας που ποτέ δεν εχει κατορθωθεί ξανά στους ιστορικούς χρόνους απο καμία τάση του ίδιου φορμαλισμού. Η τεχνοτροπία αυτή κυριαρχεί σε ολάκερη την περίοδο του χαλκού και του σιδήρου και στην εποχή της αρχαίας ανατολής και της αρχαίας Ελλάδας. Δηλαδή σε μια περίοδο της ιστορίας που φτανει απο το 5000 στο 500 π.χ. Σε σχέση με τούτη την χρονική περίοδο ολες οι μεταγενέστερες τεχνοτροπίες φαίνονται βραχύβιες. Ακόμη και η παραδοσιακή τέχνη της σύγχρονης εποχής παρουσιάζει μερικά γνωρίσματα που εξακολουθούν να συγγενεύουν με την πρωτόγονη γεωμετρική τεχνοτροπια.” Arnold Hauser Τα γεωμετρικά επαναληπτικά μοτίβα ήταν για χιλιάδες χρόνια μια χειροτεχνική πρακτική στην διαδικασία παραγωγης υφασμάτων για οικιακή χρήση και ένδυση. Ηταν εμπνευσμένα κυρίως από δομές της φύσης οπως σπείρες, μαιάνδρους, κύματα, αφρούς, από συμμετρίες αντανάκλασης ,αφηρημένους συμβολισμούς και tessellations. Η διαδικασία, γυναικεία αρμοδιότητα κυρίως, ήταν αναγκαστική για κάποιες εξιλεωτική για άλλες.Το νήμα για κάποιες γυναίκες ηταν ο μίτος για να βγουν απο τον λαβύρινθο των σκοτεινών σκέψεων απόρροια της αυτοθυσίας και του περιορισμού ως ένα είδος τελετουργίας Zen. Για άλλες γυναίκες αυτή η επαναλαμβανόμενη αυστηρή και συντηρητική χειροτεχνική πρακτική είναι ένας ψυχοκαταναγκασμός. Μόλις τον εικοστό αιώνα επαναπροσδιορίστηκε η χρήση των υλικών όχι μόνο για την κατασκευή χειροτεχνιών αλλα και ως ελεύθερη δημιουργικη καλλιτεχνική εκφραση. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Θεανώ Γιαννέζη, Ιωάννα Καζάκη, Δημήτρης Μέρτζος, Μαρίνα Μπόμπου, Τερψιχόρη Ξανθοπούλου, Κλειώ Παπαϊωάννου, Ζέφη Τσιφτικτσόγλου, Άννα Χατζηαγγέλου Επιμέλεια: Ιωάννα Καζάκη Η Lenore Tawney απόφοιτη του Bauhaus ήταν, στην πραγματικότητα, η πρώτη που δημιούργησε τρισδιάστατα έργα με κλωστές που μπήκαν στην αρένα της γλυπτικής και της εγκατάστασης. Η έκθεσή της το 1961 στο Μουσείο Staten Island ορίζεται ως το γεγονός που ξεκίνησε την “Τέχνη με Ινες” ( Fiber Art) στις ΗΠΑ και που βοήθησε αυτή τη μορφή δημιουργικότητας να απομακρυνθεί από την ιδέα να είναι μια απλή χειροτεχνία. Η Louise Bourgeois χρησιμοποίησε τα νεανικά της ρούχα για να μην γίνουν θυσία στον σκόρο όπως έλεγε, τα οποία τροποποιήθηκαν και μετατράπηκαν σε εντελώς νέες μορφές. Η “Πηνελοπιάδα” από τα «Χαλιά Προσευχής» της Ζέφης Τσιφτικτσόγλου μετατρέπεται σε αντικείμενο απαλλαγμένο από οποιοδήποτε θρησκευτικό πλαίσιο και για το λόγο αυτό αποφεύγονται τα χαρακτηριστικά ισλαμικά σύμβολα και χρησιμοποιούνται ουδέτερα γεωμετρικά μοτίβα και σχέδια αραμπέσκ. Χρησιμοποιώντας αυτοσχέδια εργαλεία δομείται μια προσομοίωση χαλιού και με τη σταδιακή πρόσθεση νέων γραφών και υφών, με πάστες λαδιού (impasto), προσθέτει όγκο και δημιουργεί τρεις διαστάσεις. ''Το Κέντημα'', ''Η Γεύση της Μνήμης'' ,''Τέσσερα Βήματα στο Παρελθόν'' τα θεματικά πορτραίτα (σχέδια με μολύβι) της Μαρίνας Μπόμπου εμπεριέχουν συμβολισμούς που ταυτίζονται με τη ζωή των προσώπων που αναπαριστούν.Σε κοινά αντικείμενα όπως το φλιτζάνι του ελληνικού καφέ τα υφάσματα και τα μοτίβα της δαντέλας «προβάλλονται» σημαντικά γεγονότα της ζωής τους και με το πάντρεμα μεταξύ τους ανασυγκροτείται για το «ημερολόγιο» του βίου τους. Στο έργο”Gen i” (Ai Generated Εικόνα και ήχος) ο Δημήτρης Μέρτζος μεταμορφώνει το οικείο (θραύσμα δανδέλας) με την τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης που του δίνει την δυνατότητα να επεξεργάζεται δεδομένα και έννοιες μέσω ενός μη ενσυναισθητικού φακού και να ανακαλύπτει νέες αφηγήσεις. Στα έργο “Feed your Head” ( Paper Cutting σε ιαπωνικά χαρτιά) , η Άννα Χατζηαγγέλου μέσα από μια εμμονική και πολύωρη διαδικασία δημιουργεί διάτρητα συμμετρικά και επαναλαμβανόμενα σχήματα που αναδημιουργούνται από το φώς και την σκιά. Στο έργο “Matres”(Γλυπτική και ζωγραφική εγκατάσταση”) η Ιωάννα Καζάκη κάνει αναφορά στο Ιερό Γυναικείο Τριαδικό Αρχέτυπο σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς με το Ελληνικό αντίστοιχο (Κόρη -Περσεφόνη, Αφροδίτη, Μητέρα-Δήμητρα). Η αγνοημένη Θηλυκή Αρχή αναδύεται επιβλητική και τρομερή στην πληρότητά της προβάλλοντας την ανάγκη να επανέλθουν οι ισορροπίες στην ανθρώπινη ύπαρξη. Στο” Σπίτι όπου το σώμα γίνεται σκόνη” εγκατάσταση από χαρτί με την τεχνικά του Paper Cutting η Θεανώ Γιαννέζη, εμπνέεται από ένα μύθο της Ινδονησίας που λέει ότι ο πρώτος άνθρωπος γεννήθηκε από πέτρα και όταν πεθαίνει, οι άνθρωποι που μένουν δείχνουν την τιμή τους χτίζοντας μια σαρκοφάγο από πέτρα, που ονομάζεται Waruga, ως το τελευταίο σπίτι του νεκρού και σύμβολο του κύκλου ζωής. Ο τάφος σε σχήμα σπιτιού συμβολίζει την προστασία και έναν αιώνιο φύλακα της μνήμης, μαζί με τις αινιγματικές σκαλιστές φιγούρες που αποτελούν ένα μέσο για να δοξάσουν τη θεότητα των προγονικών τους πνευμάτων. Επιπλέον, ο τρόπος που ο νεκρός τοποθετείται μέσα στη σαρκοφάγο, μοιάζει με τη στάση ενός εμβρύου μέσα στη μήτρα και παίζει εξέχοντα ρόλο. Φέρει το νόημα του τερματισμού της ζωής στην ίδια θέση που γεννήθηκε, από πέτρα σε πέτρα. Η χρήση χαρτιού στο έργο της δημιουργεί μια μεταφορική αναπαράσταση των εύθραυστων υπολειμμάτων του Waruga και των πολιτιστικών πεποιθήσεων που εξαφανίζονται λόγω της αποικιακής κατοχής και των θρησκευτικών δογμάτων. Σε αντίθεση με τις άκαμπτες ιδιότητες των λίθων που μεταμορφώνονται εδώ σε μια πιο ευάλωτη απεικόνιση. Η Κλειώ Παπαϊωάννου χρησιμοποιεί το εύπλαστο υλικό της τσόχας ως μέσο έκφρασης και αποτύπωσης της καλλιτεχνικής της έμπνευσης. Η τσόχα είναι ύφασμα που παράγεται με συμπύκνωση και συμπίεση ινών (φυσικές ίνες όπως μαλλί ή συνθετικές). Η τσόχα από μαλλί είναι ένα από τα παλαιότερα γνωστά υφάσματα. Πιθανότατα η προέλευσή της βρίσκεται στην Κεντρική Ασία, όπου υπάρχουν ενδείξεις κατασκευής της στη Σιβηρία και στη Βόρεια Μογγολία. Σήμερα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στην Κεντρική Ασία από νομαδικούς λαούς όπως οι Μογγόλοι και οι Τούρκοι, όπου κατασκευάζονται χαλιά, σκηνές (γιούρτ) και ρούχα. Στις Σκανδιναβικές χώρες διατηρείται η παράδοσή της στην ένδυση. Στον δυτικό κόσμο, χρησιμοποιείται ευρέως ως μέσο έκφρασης τόσο στην υφαντουργία, όσο και στη σύγχρονη τέχνη.Στις δημιουργίες της αποτυπώνεται η ολοένα και αυξανόμενη μετακίνηση πληθυσμών. Στο έργο “Refuge project” της Τερψιχόρης Ξανθοπούλου πολλαπλές διαφάνειες με θραύσματα απο ντελικάτα υλικά όπως η δαντέλα και τα κεντήματα που συνυφαίνονται με βιομηχανικά δικτυωτά πλέγματα από fiberglass, δημιουργούν ένα φόρεμα “αυτοσχέδιο νυφικό” του οποίου όμως η ολότητα διαγράφεται στην σκιά. AcroΑrt projects Ορφανίδου 3 περιοχή Δωδεκανήσου 6os ορ.Θεσσαλονίκη email:acroartprojects@yahoo.com https://www.acroartprojects.com/ Διάρκεια έκθεσης:14/6-24/6/2023. Ωράρια:Τετ. Πεμ.Παρ.7-9μμ Σάβ.12-3μμ |
Η σύγχρονη τέχνη στην ελλάδα και στο εξωτερικό, εικαστικά, γλυπτική, κατασκευές, καλλιτέχνες, γκαλερί, πολιτισμός |