Καθώς οι προσδοκίες σχετικά με τις κοινωνικές ευθύνες των μουσείων τέχνης αλλάζουν, η κατανόηση των αποικιακών θεμελίων του μουσειακού χώρου είναι ολοένα και πιο σημαντική. Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι η πρόοδος προς τη γνήσια ισότητα στα μουσεία τέχνης συνεχίζει να είναι υποτονική παρά τις προσπάθειες του κλάδου να διαφοροποιήσει το προσωπικό και τις συλλογές. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι, ιστορικά, τα δυτικά μουσεία τέχνης αναπτύχθηκαν ως πολιτιστικές αποθήκες για την αποικιοκρατία. Η ουσιαστική δυσκολία είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των επαγγελματιών των μουσείων τέχνης έχει περιορισμένη εκπαίδευση στο πώς να αναγνωρίζουν και να αντιμετωπίζουν τις σύγχρονες εκδηλώσεις αυτής της ιστορίας. Ιδέες ήδη από το Θεϊκό Δικαίωμα των Βασιλέων στον Διαφωτισμό έχουν χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσουν την ευρωπαϊκή αυτοκρατορία και την κυριολεκτική της επανακατηγοριοποίηση του κόσμου. Γνωρίζουμε τη φρίκη της αφρικανικής υποδούλωσης και της γενοκτονίας των ιθαγενών, αλλά στον απόηχο και των δύο, οι Ευρωπαίοι αποικιστές συγκέντρωσαν έναν τεράστιο αριθμό πολιτιστικών αντικειμένων της BIPOC (Black, Indigenous, and People of Color), τα οποία στη συνέχεια έχτισαν εγκαταστάσεις για να στεγάσουν και οικονομικές αγορές για να υποστηρίξουν. Ως εκ τούτου, τα παραδοσιακά μουσεία τέχνης και η αγορά τέχνης τεκμηρίωσαν μια ρατσιστική οπτική ταξινόμηση που κυριολεκτικά αναδιάταξε τον κόσμο να κατασκευάσει και να διατηρήσει τη λευκότητα ως σύστημα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Εδώ βρίσκεται ο θεμελιώδης λόγος για τον οποίο η εκπροσώπηση από μόνη της δεν θα τερματίσει την ανισότητα στα μουσεία τέχνης. Τα μουσεία αναπτύχθηκαν από ευρωκεντρικές αντιλήψεις περί παγκόσμιας ιδιοκτησίας και κυριαρχίας, και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα δίκαιο για την αυτοκρατορία. Η επιθυμία για εκπροσώπηση δεν είναι κάτι μοναδικό για την BIPOC. Στην πραγματικότητα, το μουσείο τέχνης αναπτύχθηκε ως ο αποικιακός χώρος όπου οι λαοί της ευρωζώνης αντιπροσώπευαν αποκλειστικά τους εαυτούς τους: μουσεία φυσικής ιστορίας, εθνογραφικά μουσεία, ζωολογικοί κήποι και βοτανικοί κήποι απέδειξαν αυτό που πίστευαν ότι μπορούσαν να αποικίσουν οι λευκοί άντρες μονάρχες, πλούσιοι έμποροι, λόγιοι και αριστοκράτες. Τα μουσεία τέχνης έδειξαν ποιοι πίστευαν ότι ήταν μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Η πανταχού παρουσία της αναπαράστασης των Λευκών σε όλα τα σύγχρονα συστήματα είναι ο λόγος που οι Λευκοί έχουν ωφεληθεί περισσότερο από αυτά. Η αναπαράσταση λειτουργεί για τους Λευκούς μέσα στα ιδρύματα τέχνης με τρόπους που δεν ισχύει για την BIPOC, επειδή η λευκή αναπαράσταση και τα πολιτιστικά ήθη της μεσαίας τάξης των λευκών είναι εγγενή σε κάθε πτυχή της λειτουργικότητας της κυρίαρχης κοινωνίας. Η εκπροσώπηση του BIPOC και οι πολιτιστικές αξίες δεν είναι. Επομένως, η αναπαράσταση της BIPOC από μόνη της σπάνια οδηγεί σε δομικές αλλαγές στα μουσεία τέχνης, επειδή η παθολογία, η φετιχοποίηση ή η παρανομία της κουλτούρας/ταυτότητας της BIPOC και η διαγραφή των ανθρώπων της BIPOC είναι απαραίτητη στα αποικιακά συστήματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η απόκτηση και η έκθεση του έργου της BIPOC δεν αρκεί για την παραγωγή γνήσιων ιδίων κεφαλαίων και γιατί τα μουσεία τέχνης χρειάστηκαν δεκαετίες επί δεκαετίες για να εφαρμόσουν με συνέπεια και τα δύο. Αν και η αισθητική παρουσία του έργου BIPOC στα μουσεία είναι απαραίτητη και αφήνει χώρο για καθαρή οπτική εκτίμηση, η γνήσια ισότητα δεν θα αναπτυχθεί έως ότου τα πολυσθενή πολιτιστικά και αισθητικά μοτίβα του ενσωματωθούν πλήρως στο πώς και γιατί η γκαλερί/μουσείο βρίσκεται εκεί εξαρχής. Το έργο πρέπει να ενσωματωθεί μέσω των επιστημολογιών του BIPOC. Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο hyperallergic.com/ |